To było moje pierwsze „cacko”: „Reno” 19. Tez mialem wtedy 19... lat (rok 1996). Jak już wspominałem wcześniej, absolutny badziew. Owszem, na pierwszy rzut oka prezentował się całkiem nieźle. Na zdjęciu to taki standardowy model, ale mój był prawdziwie „wycackany” – miał ladne spojlery w kolorze nadwozia. Pomimo „doklejonego” bagażnika (mowiono o czyms takim, ze auto dla dziadka), potrafił zrobić wrażenie. Nawet przód miał trochę obniżony. Pod maską kryło się 90 PS, pojemność chyba 1.8, benzyna, i – jak na prawdziwego Francuza przystało – psuł się na potęgę. Kupiłem go za 8.000 marek, przy przebiegu jakieś 90.000 km. Po dwóch latach miałem go serdecznie dość i sprzedałem. Wpakowałem w naprawy więcej pieniędzy, niż to było warte. Właściwie to powinienem wtedy pozwać Renault do sądu, albo kupić sobie kij baseballowy i solidnie walnąć się w pałę. Przy sprzedaży miał jakieś 130.000 km na liczniku i „poszedł” za… 800 marek. Zdecydowanie najgorszy Francuz, jaki trafił się w naszej rodzinie. Na szczęście potem wyprowadziłem się z domu i juz nigdy nie dalem sie namowic byc "oryginalnym". Dziekuje rodzicom za rady. Wybaczam to wynaturzenie.
Po tym aucie, dziewczyna kupiła właśnie ow kij baseballowy i przekonała mnie do niemieckiej fury.

Tutaj nastepna porazka rodzinna. Bylismy dopiero co pare miesiecy w Niemczech (1991) a rodzice musieli cos miec do jazdy. Nie wiem co ich podkusilo, zeby kupic Peugeot 305. Pamietam, ze furore robil wtedy 405. To bylo auto ktorego w tamtych czasach nie trzeba bylo sie wstydzic. Ten  tu na obrazku, niestety starym gratem juz wtedy byl. Osiagi mial przecietne, tez ciagle cos sie w nim psulo, np. alternator. I oczywiscie elektronika ciagle robila zgrzyty. Na szczescie pewnego dnia mama miala tym autem stluczke czolowa (nie z jej winy) i auto poszlo do kasacji.